วันอังคารที่ 30 ธันวาคม พ.ศ. 2551

ตาซ้ายขเม่น ( เขียนถูกเปล่าหว่า )

เป็นมาหลายวันมากแล้วแต่ก็ดีนะเหมือนคำโบราญบอกว่า ขวาร้ายซ้ายดี มีอะไรดีๆเกิดขึ้นชอบๆ
ช่วงนี้นอนหลับง่ายดีอาจเพราพเหนื่อยงานเลยหลับง่าย

ตอนอยู่ กทม. ก็เบื่องานเยื่อชีวิตที่มันีาบเรียบง่ายๆอยากมีชีวิตที่โลดโผน แต่พอมาอยู่บ้านก็เป็นไปอย่างที่อยากจริงๆ แต่ทุกๆวันนี้รู้สึกมันจะมากไปแล้ว อยากมีชีวิตที่เรียบง่ายเหมือนเดิมแล้ว

ไปเจอคำคมมาหลายๆคำชอบจัง รู้สึกดีจัง
ช่วงนี้รักแม่จังยิ่งรู้ว่าแม่จะไปสารคามยิ่งรู้สึกว่ายังมีอะไรอีกหลายๆอย่างที่อยากทำให้แม่แต่ยังไม่ได้ทำให้แม่ มีเย๊อะมากๆมันค่อยๆผุดออกมาเรื่อยๆ

อยากมีความสุขมากกว่านี้ อยากสบายมากกว่านี้ สู้งานนะ แต่งานไม่เข้า ทำยังไงดีนะถึงจะมีงานมากกว่านี้

ปวดท้องท้องเสียอีกแล้ว

วันศุกร์ที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2551

คำคม คำคน

ในชีวิตได้เจอกับตัว มีหลายๆคำที่มันแทงโดนใจ ทั้งคำด่าทั้งคำชมและคำที่ให้กำลังใจ คำที่มันติดอยู่ในจิตรใต้สำนึกตลอดคือ

ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา
เราไม่ทำแล้วใครจะทำ

คำพวกนี้เหมือนเป็นสถิติ มันเกิดขึ้นบ่อยๆคอยให้เราทำลายสถิติ